Złoty wiek Karola IV

W 1306 r. Jan Luksemburski został wybrany na króla Czech, głównie dzięki małżeństwu z księżniczką z rodu Przemyślidów oraz temu, że był synem Henryka VII, cesarza rzymskiego. Rzadko można go było spotkać w Pradze, ale mimo to po śmierci stał się postacią legendarną. Mimo że był praktycznie niewidomy, walczył do śmierci u boku Francuzów w 1346 r. w bitwie pod Crécy.

Wraz z Janem w walkach brał udział Karol (urodzony jako Václav) – człowiek, który miał stać się jednym z najsłynniejszych czeskich przywódców. Po wyborze na króla został również wybrany na cesarza rzymskiego i zaczął przekształcać Pragę w swoją cesarską stolicę. Podniósł status Pragi do rangi arcybiskupstwa, a także rozpoczął budowę katedry w mieście, która miała nosić imię św. W tym samym czasie założył pierwszy w Europie Środkowej uniwersytet, nazwany Uniwersytetem Karola. Do jego innych osiągnięć należy założenie Nowego Miasta, budowa zamku Karlštejn (przeznaczonego na klejnoty koronne), odbudowa Wyszehradu i średniowiecznych fortyfikacji.

W 1378 r. zmarł Karol i wszystko zaczęło się sypać. Jego następcą został syn Wacław IV, który był kiepskim władcą. Dopuścił do wzrostu napięć społecznych i religijnych, co doprowadziło do tego, że Praga ucierpiała zarówno pod względem finansowym, jak i kulturalnym. Umożliwiło to również powstanie czeskiego kaznodziei Jana Husa.